WIARA / 1. niedziela Adwentu
Rzeźba Antoniego Rząsy, którą na potrzeby liturgiczne zatytułowano Wiara. Sam autor nie nazwał jej, jednak często używa się w stosunku do niej innego tytułu - Dziewczynka. Rzeźbę wybrano, aby w pierwszy tydzień Adwentu skłonić odbiorcę do refleksji nad wiarą, stateczną Cnotą Boga, którą Przedwieczny ofiarował człowiekowi. Wiara zawiera w sobie ufność i wierność, a obie te cechy wymagają cierpliwości. Wiara, stojąca w przedsionku tajemnicy, pragnąca dotknąć misterium, głodna i tęskniąca. Wiara dziewczęca i cnotliwa, zamyślona i zamodlona. Wiara człowieka i Wiara Boga.
NADZIEJA / 2. niedziela Adwentu
…to adwentowo - liturgiczny tytuł rzeźby Antoniego Rząsy, którą przedstawiamy w drugim tygodniu Adwentu. Przez autora została zatytułowana Ziemita. To neologizm podkreślający związki autora z ziemią, na której się wychował i szacunek do kobiety - podmiotu adoracji. Kobieta spodziewająca się dziecka jest otwarta na przyszłość, chłonie przyszłość, zarówno tę bliską, jak i tę bardziej odległą. Ta jej otwartość płynie z intuicji, iż to, co postrzega wszelkimi możliwymi „zmysłami” jest w jakiś sposób uporządkowane, że ostatecznie wszystko zmierza ku dobru i szczęściu.
Najbardziej poetyckie ujęcie tej kobiecej intuicji - chrześcijańskiej nadziei - zostało objawione Juliannie z Norwich. Jej hasło przewodnie to słowa: „Będzie dobrze!”. Pan Jezus objawił się Juliannie i rzekł: „Będzie dobrze! Wszystko będzie dobrze i pod każdym względem!” Wtedy ona, zadowolona i umocniona, wróciła z modlitwy, ale po jakimś czasie pomyślała i powiedziała Panu Jezusowi: „Ale jak to możliwe, że wszystko będzie dobrze, skoro przecież święta nasza wiara katolicka mówi, że jest piekło dla tych, którzy będą potępieni na wieki”. A Pan Jezus jej odpowiedział: „Julianno, ty się trzymaj mocno wiary katolickiej, ale pamiętaj: Będzie dobrze! Wszystko będzie dobrze i pod każdym względem!”
RADOŚĆ / 3. niedziela Adwentu
W Nowym Testamencie Radość, określana terminem chara lub chairo, oznacza radość przebywania z Bogiem. Terminy te występują, kiedy niebo się raduje z nawróconego grzesznika, powrotu syna marnotrawnego, czy jest zaproszeniem dla sługi dobrego i wiernego. Radość w Nowym Testamencie oznacza przede wszystkim niebo. W sposób najbardziej wyraźny jawi się to w opisach narodzenia Jezusa. Aniołowie zwiastują radość, mędrcy się uradowali, ale także niewiasty radują się ze spotkania ze Zmartwychwstałym. Rzeźba Antoniego Rząsy św. Anna Samotrzecia unaocznia spotkanie Anny, Jezusa i Maryi. Radość tego spotkania jest wielowymiarowa. To radość człowieka ze spotkania drugiego człowieka, radość człowieka ze spotkania Boga, ale także radość Boga ze spotkania człowieka. Wracając do nowotestamentowego rozumienia radości: niebem człowieka jest Bóg – Bóg odkrywany także w drugim człowieku. Niebem Boga jest człowiek. To jest właśnie Ewangelia – radosna nowina.
